Πολύ συχνά μιλάμε για τον θυμό με τρόπο απαξιωτικό. Συχνά έχουμε την τάση να τον υποβαθμίζουμε και να τον βάζουμε στην άκρη αντί να τον εκφράσουμε ανοιχτά, ώριμα και διεκδικητικά. Απο τη μία πλευρά ανησυχούμε μήπως και πάψουμε να είμαστε αρεστοί, εκφράζοντας σε κάποιον αυτή την όψη μας. Από την άλλη υπάρχουν φορές που δε γνωρίζουμε πως να τον εκφράσουμε χωρίς να διαμορφώσουμε αγεφύρωτα ρήγματα στις σχέσεις μας με τους άλλους. Τότε σωπαίνουμε, προσωρινά τουλάχστον και προς αυτούς, διότι ο θυμός σίγουρα δεν εξαφανίζεται δια μαγείας, απλώς παίρνει άλλη κατεύθυνση και στρέφεται εις βάρος μας η σε βάρος άλλων.

Άλλοτε τον συνδέουμε με τη δύναμη, καθώς ο θυμός μπορεί να πάρει καταστροφικές εκτάσεις και εκφράζοντας τον με ακραίο τρόπο ίσως να τροφοδοτούμαστε με αισθήματα παντοδυναμίας και εξουσίας. Συναισθήματα που βέβαια περισσότερο κατασκευασμένα και προσωρινά είναι, παρά ρεαλιστικά και ανθεκτικά.

Εκφράσεις του παθητικο-επιθετικού θυμού μπορούμε να δούμε καθημερινά στη ζωή μας, μέσα στο σπίτι μας ή και έξω στους δρόμους. Βρίσκεται στα συνθήματα που είναι γραμμένα στους τοίχους της πόλης αλλά και στα συνθήματα που κουβαλάμε οι ίδιοι ακόμα και αν δεν τα αποτυπώνουμε όλοι με μπογιές. Συνθήματα συμβολικά ή απτά. Συνθήματα που στο βάθος προσπαθούν να αλλάξουν κάτι αλλά ίσως να μην έχουν βρει ακόμα το κατάλληλο κανάλι.

Τι κάνει τελικά το θυμό να παίρνει τέτοιες εκφάνσεις και διαστάσεις; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να αναρωτηθούμε. Πόσο μας επιτρέπεται τελικά να θυμώνουμε; Κοινωνικά πόσο αποδεκτό είναι το συναίσθημα του θυμού; Τι συμβαίνει με τα συναισθήματα που υποδαυλίζουν το θυμό μας;

Ας μη ξεχνάμε ότι ο θυμός είναι η κορυφή του παγόβουνου και αν του δώσουμε λίγο φως, καθαρίζοντας τον ουρανό από τα ακατανόητα και συννεφιασμένα συναισθήματα ίσως και να λίωσει σιγά σιγά..