Σκέφτομαι άρα υπάρχω ή νιώθω άρα υπάρχω..; Η αλήθεια, όπως και σε πολλά από τα ζητήματα που μας απασχολούν, μπορεί να βρίσκεται κάπου στη μέση. Ο άνθρωπος δεν είναι μονάχα λογικό όν και ούτε αποκλειστικά συναισθηματικό. Είναι ένα κράμα που προκύπτει απο τον τρόπο που οι δυο αυτές λειτουργίες συνδέονται. Από τον τρόπο που η μια επενεργεί στην άλλη. Καταστάσεις που συμβαίνουν στη ζωή μας επιδρούν στον τρόπο που σκεφτόμαστε και στο συναίσθημα που βιώνουμε, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν έντονα και τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας ή και με τους ανθρώπους του περιβάλλοντος μας.

Ότι δε γίνεται κατανοητό επιζητά την ερμηνεία του και οτιδήποτε ερμηνεύεται χωρίς πριν να έχει κατανοηθεί ορθά, συνήθως οδηγεί σε πλανερά συμπεράσματα, σε εγκλωβιστικά συναισθήματα και σε ατέρμονες σκέψεις. Σκέψεις και συναισθήματα που πολύ συχνά βάλλουν τη λειτουργία και τις σχέσεις μας.

Οι παραπάνω λόγοι συνήθως αποτελούν και την αιτία ώστε κάποιος να αναζητήσει υποστήριξη μέσα απο την ατομική ψυχοθεραπεία. Εκφράζοντας τις σύμπλοκες σκέψεις και ερχόμενος σε επαφή με απωθημένα συναισθήματα θεραπευόμενος και θεραπευτής διαπραγματεύονται σε μια ασφαλή βάση τις καταστάσεις. Ο θεραπευόμενος ενθαρρύνεται να εκφράσει ελεύθερα και τα πιο βαθιά του συναισθήματα. Τους φόβους, τις εμπειρίες και τις αγωνίες του χωρίς να κρινεται ή να επικρίνεται.

“Μπορεί κανείς να διαλέξει είτε να πάει πίσω προς την ασφάλεια είτε να πάει μπροστά προς την ανάπτυξη”
Η σκέψη του Abraham Maslow μπορεί να μας βοηθήσει ώστε να κατανοήσουμε κάπως περισσότερο τις ενδοψυχικές συγκρούσεις που βιώνοντας κανείς μπορούν τελικά να τον οδηγήσουν προς την ψυχοθεραπεία. Η ενδοψυχική πάλη ανάμεσα στο γνώριμο και οικείο παρελθόν μας, όποιο και να είναι αυτό και η προσδοκία για ένα διαφορετικό, μάλλον πιο φωτεινό μέλλον, συγκρούεται στο παρόν μας δημιουργώντας συχνά δυσαρμονία στη λειτουργία μας και τον τρόπο που βιώνουμε τις καταστάσεις.

Ο σκοπός τις ψυχοθεραπείας δεν είναι να κρίνει βάσει ενός ηθικού ή αξιακού κώδικα, αλλά να κατανοήσει και να ερμηνεύσει μέσα από μια οριοθετημένη και αντικειμενική πλευρά το ζήτημα που απασχολεί τον θεραπευόμενο.

Άλλωστε η έκβαση της ψυχοθεραπείας δεν έγκειται μόνο στο τι θα ακουστεί ή τι θα καθρεπτιστεί αλλά και στο τι θα βιωθεί, μέσα σε ενα πλαίσιο βαθιάς εμπιστοσύνης, αποδοχής, κατανοησης και ευαισθησίας.

Ο ψυχοθεραπευτής δε παίρνει ρόλο λύτη στα ζητήματα που εκφράζονται, αλλά ρόλο συνεργάτη ο οποίος μπορεί πιο έμπειρα και αντικειμενικά να καταδείξει τα εμπόδια και με τη συμμετοχή του θεραπευόμενου να τα απομακρύνει.

Ο χρόνος συνεδρίας στην ατομική ψυχοθεραπεία είναι 50 λεπτά και η συχνότητα των συνεδριών συνήθως είναι εβδομαδιαία σε σταθερή μέρα και ώρα.