H 10η Οκτωβρίου έχει οριστεί από το 1992 ως Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας και όπως κάθε παγκόσμια ημέρα έτσι και η συγκεκριμένη έχει σαν σκοπό την ευαισθητοποίηση του ευρέως κοινού για όσα ζητηματα αφορούν σε αυτό που αλλιώς αποκαλούμε ψυχική ευεξία ή καλή ψυχολογική κατάσταση.

Πολλοί, ιδιάιτερα κατά το παρελθόν αλλά όχι μόνο, υποστήριζαν τη θεώρηση ότι η ψυχική υγεία ταυτίζεται κυρίως με την ύπαρξη ή μη διάφορων ψυχικών διαταραχών (αγχώδεις διαταραχές, διαταραχές πρόσληψης τροφής, διαταραχές διάθεσης κ.ο.κ.) και άρα η παρέμβαση από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας απευθύνεται σε όσους “τα έχουν χάσει”, ή “είναι τρελοί”, “του γιατρού” και πολλά άλλα παρόμοια που έχουν οι άλλοι αλλά όχι εμείς.

Τελευταία ωστόσο, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ένας άνθρωπος για να είναι ψυχικά υγιής δεν αρκεί απλά να μην διακατέχεται από μία διαταραχή. Άλλωστε μια κατάσταση για να οριστεί τελικά ως διαταραχή θα πρέπει να πληροί κάποια κρητήρια που αφορούν την ένταση, τη συχνότητα και τη χρονιότητα ορισμένων προϋποθέσεων.

Αυτό έυκολα μας κάνει να κατανοούμε ότι η διαταραχή δεν είναι μία συνθήκη η οποία έχει άμεση αφετηρία ή έναρξη. Απεναντίας μας δείχνει ότι η ψυχική διαταραχή βρίσκεται σε ένα συνεχές τα συμπτώματα της οποίας ξεκινούν να εκδηλώνονται ήπια και σποραδικά έως ότου να πάρουν την πιο σοβαρή ή σταθερή τους μορφή.

Η ψυχική υγεία λοιπόν δε φαίνεται να αφορά μόνο σε οτιδήποτε διαγιγνώσκεται και μπορεί να εμπίπτει στα όρια κάποιας διαταραχής, αλλά κάτι το οποίο αφορά τη λειτουργία μας σε καθημερινό επίπεδο. Τη λειτουργία μας σε σχέση με οτιδήποτε μας αφορά και δίνει αξία και νόημα στη ζωή μας.

Η ψυχική υγεία έχει να κάνει με τη φροντίδα που παρέχουμε στον εαυτό μας, το νοιάξιμο μας για τις ανάγκες μας, τις προτεραιότητες μας, τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους και κυρίως τον τρόπο που έχουμε επιλέξει ώστε να ανταποκρινόμαστε σε αυτές.

Αν η δεκαετία αυτής της κοινωνικοοικονομικής κρίσης έφερε κάτι στην επιφάνεια έστω και με έμμεσο τρόπο, αυτό είναι η ανάδειξη της ανάγκης μας για υποστήριξη, απλότητα, εγγύτητα και μοίρασμα. Για επένδυση στον εσωτερικό μας κόσμο και σε όσα δίνουν πραγματικό και όχι μόνο εφήμερο νόημα στην ύπαρξη μας.

Η δυνατότητα για Shopping Therapy δε διαρκεί για πάντα και η αχαλίνωτη εφηβεία δε μπορεί να παρατίνεται ες αεί..

Τι μας μένει λοιπόν;;