Πολλές φορές οι γονείς προβληματίζονται καθώς το παιδί ή τα παιδιά τους παρουσιάζουν ατίθαση συμπεριφορά, κάποια δεν είναι επιμελή σχετικά με τα μαθήματα τους, σπαταλούν πολύ από τον χρόνο τους στα ηλεκτρονικά παιχνίδια ή δεν ακολουθούν γενικά τους κανόνες της οικογένειας.

Είναι αναμενόμενο ότι το πρώτο και πιο σημαντικό που θα πρέπει να ακουστεί σε μία συνεδρία συμβουλευτικής γονέων για τα παραπάνω ζητήματα, θα είναι η θέσπιση ορίων και η εφαρμογή τους με σταθερότητα, συνέπεια και ελαστικότητα, όπου βέβαια η συνθήκη το απαιτεί. Όρια που να τίθενται από νωρίς κατά το μεγάλωμα των παιδιών και να εφαρμόζονται με τρόπο τέτοιο ώστε τα παιδιά να γνωρίζουν τι είναι καλό και τι δεν είναι, ποια συμπεριφορά είναι αποδεκτή και ποια όχι. Να έχουν το χώρο ώστε να πράξουν – προστατευμένα και με τη δέουσα εποπτεία εννοείται – και αναλόγως να βιώσουν τη συνέπεια της πράξης τους ή αντίθετα να πάρουν την επιβράβευση από τους γονείς τους.

Ωστόσο, πολλές φορές περιμένουμε από τα παιδιά να ανταποκριθούν σύμφωνα με τα πρότυπα που θεωρούμε σωστά, χωρίς όμως να τα βοηθάμε προς αυτή την κατεύθυνση. Ψάχνουμε τις απαντήσεις στα όρια χωρίς όμως προηγουμένως να έχουμε αφήσει τα παιδιά να βιώσουν τη ματαίωση του σχεδίου τους όταν δεν ακολουθούν τη συμφωνία ή αλλιώς το “συμβόλαιο” που έχει προσυμφωνηθεί με τους γονείς. Σπεύδουμε πολλές φορές να καταλύουμε οι ίδιοι τα όρια που κατά τ’ άλλα εμείς θέτουμε ενώ σε άλλες περιπτώσεις είμαστε εμείς αυτοί που δεν τηρούμε όρια στην προσωπική, επαγγελματική ή οικογενειακή μας ζωή, περνώντας σε αυτά το αντίστοιχο μηνυμα.

Ας μη ξεχνάμε ότι η οριοθέτηση των παιδιών και η ανεκτή και επαρκής ματαίωση τους όπου και όποτε χρειάζεται δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας στα παιδιά. Τα εναρμονίζει όχι μόνο με τη δική τους πραγματικότητα αλλά και με αυτή των άλλων, διαμορφώνοντας έτσι τις βάσεις για τη συλλογική σκέψη πέρα από την ατομική. Επιπλέον, χτίζει τα θεμέλια της αυτοπεποίθησης τους καθώς γίνονται πιο ευπροσάρμοστα στα νέα περιβάλλοντα και μαθαίνουν ότι για να καταφέρουν κάτι θα είναι σημαντικό να έχουν ακολουθήσει κάποια συγκεκριμένα βήματα.

Όμως όπως πολλές φορές έχει ειπωθεί το παράδειγμα που δίνουν οι γονείς είναι πολυτιμότερο από μία στείρας πράξης οριοθέτησης. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν οι γονείς είναι αυτοί που δεν ακολουθούν τα όρια απέναντι στα παιδιά τους ή στο γάμο τους ή ακόμα και στην επαγγελματική τους ζωή;

Τα όρια είτε αυτά είναι ρητά είτε άρρητα εσωτερικεύονται από τα παιδιά και ανακαλούνται λειτουργικά ή συμβολικά όποτε χρειαστεί. Αρκεί να υπάρχουν και να γίνονται ορθώς αντιληπτά. Ακριβώς το ίδιο όμως θα συμβεί και με το χαοτικό συναίσθημα που προκαλεί η διάχυση των ορίων που διέπει το περιβάλλον που μεγαλώνει ένα παιδί.

Επομένως ο φακός μας θα πρέπει να στρέφεται όχι μόνο στην ύπαρξη οριών στη λειτουργία των παιδιών, αλλά στην ύπαρξη τους στη λειτουργία της οικογένειας γενικά.