Η οικογένεια είναι η πρώτη ομάδα στην οποία συμμετέχει ο άνθρωπος. Είναι ο πρώτος φορέας που διδάσκει έννοιες όπως η ασφάλεια, η εγγύτητα, η φροντίδα, η αίσθηση του ανήκειν, η αγάπη. Ωστόσο, πολλές φορές σε όλες τις ανθρώπινες οικογένειες ακούσια διδάσκονται και έννοιες όπως η εξάρτηση, η σύγχυση ρόλων, η φοβία και η μη αποδοχή του εαυτού μας ή και των άλλων.

Σε αυτές τις περιπτώσεις η λειτουργία των μελών μιας οικογένειας είναι πολύ πιθανό να διατταραχθεί. Δεν είναι σπάνιο τα παιδιά να μπαίνουν σε ρόλο γονέα, ακόμα και για τους γονείς τους ή να δυσκολεύονται εξαιρετικά να αφήσουν πίσως τους τη συμβολική φωλιά της οικογενειακής ασφάλειας ώστε να προχωρήσουν προς μια περισσότερο αυτόνομη ανάπτυξη.

…και η οικογένεια εκεί που πρέπει: κάπου πέρα, αλλά όχι μακριά. (Μισέλ Προύστ)

Πόσα νοήματα και υποσυνείδητες ανάγκες μπορει να συμπυκνωνονται στην παραπάνω σκέψη. Πως είναι δυνατόν να διερευνάμε τον άνθρωπο έξω από το σύστημα του, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας όχι μόνο τις οικογενειακές συνθήκες αλλά ακόμα και τις ευρύτερες κοινωνικες, εντός των οποίων μια δυσλειτουργία εμφανίζεται..

Δυσλειτουργίες που μπορεί να φέρει ένα μέλος συχνά αποτελούν ενδείξεις για τη γενικότερη λειτουργία σε μια οικογένεια. Για τις σχέσεις, τις συνναλαγές μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, τον τρόπο που τα μέλη της ανταποκρίνονται σε ενδεχόμενες κρίσεις κ.ο.κ.

Η οικογενειακή θεραπεία αποτελεί τον τρόπο μέσω της οποίας το σύμπτωμα στην ουσία εκλαμβάνεται όχι σαν μια ατομική υπόθεση, αλλά σαν μια κυρίως συλλογική, οικογενειακή υπόθεση, αλλά που για αρκετά συγκεκριμμένους και ιδιαίτερα συγκαλυμμένους λόγους εκφράζεται κυρίως από το άτομο και όχι απ’ όλο το σύστημα.

Η οικογενειακή θεραπεία διαρκεί μια ώρα και είκοσι λεπτά ανά συνεδρια και επιτελείται σε σταθερή συνχότητα μία φορά την εβδομάδα. Απευθύνεται ιδανικά σε όλα τα μέλη της οικογένειας ή τουλάχιστον όπου αυτό δεν είναι εφικτό, σε αυτά που έχουν έναν πιο ενεργό ρόλο στο αίτημα προς θεραπεία.