Αν σκεφτεί κανείς πως όλη μας η ύπαρξη προκύπτει και ολοκληρώνεται μέσα από σχέσεις και μέσα σε σχέσεις, θα είναι πιο εύκολο να κατανοήσει πως είμαστε κυρίως σχεσιακά όντα παρά μοναχικά. Όπως σωστά αναφέρει και ο Μπουκάϊ, η επιδίωξη της ανεξαρτησίας μας είναι κάτι ουτοπικό, καθώς δε μπορεί να υπάρξει από τη στιγμή που βρισκόμαστε σε εξάρτηση με άλλους ανθρώπους από το πρώτο κι όλας λεπτό της ζωής μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην βιολογική εξάρτηση.

Αυτό όμως που μπορεί να υπάρξει, όπως συνεχίζει ο ίδιος, είναι η αυτοεξάρτηση. Η γνώση δηλαδή ότι δεν είμαι παντοδύναμος, ότι μπορεί να είμαι ευάλωτος, αλλά μπορώ να έχω και την ευθύνη του εαυτού μου. Να μπορώ να αναγνωρίζω αυτά μου τα χαρακτηριστικά και κυρίως να γνωρίζω ότι έχω ανάγκη τους άλλους, ότι μόνος μου δεν είμαι αυτάρκης. Χωρίς όμως αυτη η διαπίστωση να σημαίνει ότι δε μπορώ και να αντέξω τη μοναξιά μου, την ανάγκη μου για σχέση και ενώ γνωρίζω πως εξαρτώμαι από την επιθυμία μου για αγάπη, δεν εξαρτώμαι και από τα άτομα που δε μπορούν να μου τη δώσουν.

Από τη στιγμή της σύλληψης εως αυτή του θανάτου μας όλες οι διεργασίες επιτελούνται με βάση τη σχέση. Και η σχέση είναι σαν ένα μικρό παιδί. Χρειάζεται φροντίδα και υποστήριξη. Η σχέση με τον οποιονδήποτε, η σχέση με τους φίλους μας, η σχέση με τους γονείς ή τα παιδιά μας, η σχέση με τον εαυτό μας. Ακομα περισσότερο η ερωτική μας σχέση. Μια σχέση που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να εγκολπώσει όλες τις παραπάνω σχέσεις κατά τα στάδια ανάπτυξης της.

Για να κατανοηθεί πόσο σύμπλοκη μπορεί να γίνει η σχέση ενός ερωτικού ζευγαριού αρκεί να κατανοηθεί η ρήση ότι σε ένα συζυγικό κρεβάτι δε κοιμούνται δύο άτομα… αλλά – συμβολικά – έξι! Το ζευγάρι, οι γονείς του ενός μέλους και οι γονείς του άλλου…

Συχνά μπαίνουμε στις ερωτικές σχέσεις μας κουβαλώντας ασυνείδητες αναπαραστάσεις γι’ αυτές από τις σχέσεις που έχουμε βιώσει μέχρι τότε. Απο αυτές που έχουν προϋπάρξει ακόμα και πριν από την πρώτη μας ερωτική σχέση ή επαφή. Κουβαλάμε τον τρόπο με τον οποίο έχουμε βιώσει τη σχέση των γονέων μας, των παππούδων μας, ίσως κι άλλων ανθρώπων που υπήρξαν σημαντικοί στη ζωή μας. Συνήθως λοιπόν δε συστηνόμαστε στον έρωτα σαν αυτούσιες μονάδες, αλλά κάτι σαν φορείς συστημάτων.

Έτσι γίνεται πάντα και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ωστόσο, υπάρχουν φορές που αυτη η κληρονομιά όταν δεν νοηματοδοτείται με τρόπο που να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε, να την αποδεχτούμε, να κρατήσουμε τα θετικά της και να αφήσουμε στο παρελθόν τα γκρίζα της, τότε μπορεί να προκαλέσει εντάσεις στις συναλλαγές μας με τους ερωτικούς συντρόφους της ζωής μας. Αρνητική ανατροφοδότηση, αλλοτρίωση ρόλων, συχνές εντάσεις ή ερωτική αποξένωση είναι τα πιο συνήθη χαρακτηριστικά τα οποία αν επιμένουν στη συχνότητα και την ένταση τους κρούουν το κουδόυνι του κινδύνου για την ποιότητα της σχέσης ή ακόμα και της ίδιας της υπόστασης της.

Στη θεραπεία ζέυγους, όπου ο θεραπευόμενος είναι η ίδια η σχέση, οι σύντροφοι σε ένα πλαίσιο ασφάλειας και αποδοχής μπορούν να εκφράσουν και να βιώσουν, ίσως και για πρώτη φορά σκέψεις, συναισθήματα αλλά και εμπειρίες που αφορούν τη σχέση τους.

Βασικό μέλημα κατά τη θεραπέια ζεύγους είναι να κατανοηθούν οι ανάγκες, τα συναισθήματα και τα μοτίβα στην αλληλεπίδραση του ζευγαριού και σταδιακά να αντικατασταθούν με άλλα πιο λειτουργικά και σίγουρα περισσότερο συνηφασμένα με τις ανάγκες και τα συναισθήματα του ζευγαριού.

Στη θεραπέια ζεύγους η συνεδρία διαρκεί μία ώρα και είκοσι λεπτά, η συχνότητα είναι εβδομαδιαία και για να μπορεί να διεξαχθεί η θεραπεία είναι απαραίτητη η συμμετοχή και η δέσμευση και των δύο μελών του ζευγαριού.